Eind juni wandelde ik (Maxime, red.) alleen de Fisherman’s trail. Dit was de eerste keer dat ik een meerdaagse wandeling maakte zonder gezelschap. Spoiler alert: ik heb mij gedurende de gehele trail super veilig gevoeld als vrouw alleen. Ik liep van Vila Nova de Milfontes naar Lagos in 10 dagen. Hieronder vind je mijn bevindingen per etappe. (Voor de oplettende lezer ben ik niet begonnen bij het officiële startpunt Porto Covo i.v.m. de tijd).
Fisherman’s Trail etappe 1: Vila Nova de Milfontes – Almograve (15 km)
Ik nam de bus vanuit Lissabon naar het beginpunt van mijn trail: Vila Nova de Milfontes. De 2,5 uur durende rit vloog voorbij en ik kon niet wachten tot ik kon gaan bewegen. Ik kocht mijn kaartje vooraf via de Omio app.
Bij aankomst goot ik nog snel 1,5 liter water in mijn drinkzak en zocht ik met een kleine omweg naar het startpunt. Het eerste blauw groene bordje zorgde voor een gevoel van excitement!!! Dit is wat ik de komende dagen ga doen.
Onderweg wisselden smalle paadjes door het bos en ruige kustlijnen elkaar af. De geur van dennenbos i.c.m. warmte maakt me altijd rustig. Het is magisch om vanuit het bos het water tegen de rotsen te horen kletteren. De blauw groene routebordjes waren niet te missen. Verdwalen wordt de komende dagen lastig.
De laatste kilometers van deze route gingen dwars door het mulle zand, hallo brandende kuiten. Ik genoot tijdens het lopen van de stilte en de eenvoud.
Met 15 km was dit een fijne wandeling om te wennen aan het alleen zijn en de zware tas op m’n rug.
In Almograve werd ik warm onthaald door een chihuahua en een Portugees die iets naar mij riep. Lichtelijk in paniek verkende ik al mijn vluchtwegen. Gelukkig was vluchten niet nodig want de beste man bleek de uiterst vriendelijke eigenaar van het hostel en hij had me herkend van mijn WhatsApp foto. Hij liep het laatste stukje met me mee.
Verblijf: Al Casa das Andorinhas. Een heel fijn verblijf op de route waar ik een eigen kamer + badkamer had en zelfs een wasmachine. Aanrader! In dit dorpje zit een kleine lokale supermarkt waar je inkopen kunt doen en water kunt kopen. Water kun je in principe ook uit de kraan drinken, maar ik vind dat persoonlijk te veel naar chloor smaken.
Fisherman’s Trail etappe 2: Almograve – Zambujeira do Mar (22 km)
De dag begon mysterieus met veel mist en wat bewolking. Er hing een magische sfeer boven de kliffen en het voelde heel anders dan gisteren.
De 22 km durende etappe was goed te doen en het viel me op hoe groen het overal is!!! Blijkbaar heeft het hier de afgelopen tijd veel geregend. Onderweg liep ik over landerijen en over machtige kliffen. Ik heb de kust echt weer opnieuw leren waarderen.
Aan het eind van de trail lonkte een heel fijn zandstrand naar mij. Ik heb een half uur in de zee gespeeld als een klein meisje, de golven waren vet hoog en ik voelde me weer even 8. Er zijn veel reizigers alleen en vrijwel iedereen laat hun spullen onbeheerd achter op het strand als ze in de zee gaan zwemmen.
In de avond ging ik een hapje eten bij een fantastische Nepalees in het dorp en deed ik wat boodschappen voor de volgende etappe.
Verblijf: Nature Hostel: een geweldig hostel op de route met fijne bedden, lieve host en wasmachine! Ook in dit dorp vind je een supermarkt waar je inkopen kunt doen.
Fisherman’s Trail etappe 3: Zambujeira do Mar – Odeceixe (20 km)
Deze etappe ging dwars door een Nationaal park en dat was werkelijk adembenemend mooi! Zo veel verschillende kleuren en bloemen. De uitzichten zijn steeds fenomenaal en ik voel me elke keer als ik bij een klif sta zo ontzettend klein. Het relativeert.
De route ging dwars door dichtbegroeide bossen (waar ik achterover viel omdat mijn tas achter een tak bleef hangen).
Bij de 16 km plofte ik neer bij een rivier waar ik een verfrissende duik nam (K-O-U-D) en even in slaap viel. Op dit punt komt de rivier en de zee samen, dat zorgt voor een prachtig uitzicht vanaf boven. Na al het zand van me af te hebben gepoetst begon ik aan de laatste 4 km het binnenland in. Deze kilometers gingen vrijwel de hele tijd over asfalt. Ik was blij toen ik het bordje Odeceixe zag.
Vandaag zag ik vlinders in alle kleuren, roofvogels, 100 torren, geitjes. salamanders, een slang en… een zebra?
Verblijf: Bohemian Antique Guesthouse. Tof hostel op de route, naast de deur kun je heerlijk eten. Aanrader! Er zit een kleine supermarkt in dit dorpje.
Fisherman’s Trail etappe 4: Odeceixe – Aljezur (23 km)
Vanochtend ging de wekker vroeg want: 30 graden voorspeld. Om 7.00u stipt stond ik buiten. De lucht was nog koel en de vogeltjes hoorbaar wakker.
Mijn ontbijt bestond uit melkbroodjes en geen koffie want er was nog niks open. Het eerste dorpje dat ik zou tegenkomen lag op 14,5 km lopen.
Ik dwaalde het eerste deel van deze 23 km etappe nog door duingebied, maar daarna ging ik landinwaarts en wisselden boerderijen de ruige kliffen af. Ik las dat deze etappe het “saaist” was, en daar ben ik het mee eens. Grappig wat er dan met je gedachten gebeurt. Ineens had ik overal pijntjes en deed mn tas zeer en had ik honger en keek ik elke kilometer op Komoot of ik er al was.
Onderweg zag ik heel veel oude mannetjes en vrouwtjes werken op het land. Respect daarvoor! Ze kwamen allemaal een praatje maken. In het Portugees, dat wel. Maar toch zeer welkom tijdens al die kilometers zonder humans.
Na 14,5 km was daar dan eindelijk KOFFIE en pastel de nata! Dat smaakte geweldig. Het was een heel schattig tentje met een mooie tuin.
Na heel veel kilometers door de landerijen, langs 2373782 “enge” honden en de openbare weg bereikte ik mijn eindbestemming. Ik plofte neer tussen de locals voor een ijskoude cola en de Abuela van dienst maakte een heerlijke tosti kaas voor me voor 2€.
In het hostel sliep ik op de kamer met 2 dames die ik in precies elk dorpje tegenkom. Na een frisse douche was het tijd voor een hapje eten in dit oude en schattige dorpje.
Verblijf: Amazingh hostel. Ligt op de route, fijne plek! Aanrader. Ook hier is een supermarktje, dus prima inslaan voor de volgende dag!
Fisherman’s Trail etappe 5: Aljezur – Arrifana (17,5 km)
Gisterenavond was ik getuige van een prachtige zonsondergang… Eén van de mooiste die ik ook heb gezien. De kleuren waren ZO bizar mooi.
Na wederom een korte nacht sprong ik om 6.30 uit bed om naar Arrifana te wandelen. Gisteren deed de bovenkant van mijn linkervoet vrij veel pijn dus ik heb ‘m vanochtend vakkundig ingepakt met wandelwol. Geloof het of niet: vandaag precies nergens last van.
Deze wandeling van 17,5 km begon met een pittige klim #evenwakkerworden. Ik zag langzaam de zon boven de bergjes uitkomen. Het was nog zo rustig en zo stil onderweg… Al snel was het zweten geblazen. Om 11.00u had ik al 3 liter water tot mij genomen.
Ik liep vandaag zowel door de binnenlanden als over de kliffen. Aljezur en Arrifana zijn surfdorpjes en dat merk je meteen aan de sfeer en het type mensen. Ik zag ontelbaar veel surfers met campers genieten van hun bakkie koffie terwijl ze de perfecte surf spot zochten.
Onderweg raakte de schoonheid van alles en de stilte en de geur van het zilte water me weer. Het is echt niet normaal mooi.
Rond 11.30 arriveerde ik in het hostel. Ik wist niet hoe snel ik mij moest omkleden om naar het strand te rennen. Hallo frisse duik in de oceaan, hallo kopje onder in de hoge golven. Ik vond een rustig plekje om alle surfers te observeren.
Net ook even de gehele watervoorraad leeggekocht bij het hostel, want er is hier geen supermarkt in de buurt. Ontbijt morgen wordt dus wederom: melkbroodjes.
‘s avonds at bij een geweldig lekker restaurant aan zee om wat vitamientjes te tanken. Op weg daar naartoe passeerde ik nog vier everzwijnen.
Verblijf: Hi Arrifana Destination Hostel. Ik vond het persoonlijk een heel druk en ‘hip’ hostel. Veel surfers, veel jongeren. Toen ik er was werd er ook een feestje gehouden. Had van mij niet gehoeven. Faciliteiten verder wel prima! Let ook op: in dit dorp zit geen supermarkt!
Fisherman’s Trail etappe 6: Arrifana – Carrapateira (19,5 km)
Vanochtend rond 6.45 vertrok ik voor een 19,5 km etappe. Het is geweldig om zo vroeg op pad te gaan! De opkomende zon en bijbehorende lucht blijven me elke keer weer verrassen.
Helaas was er vanochtend nog nergens ontbijt te krijgen én geen supermarkt, dus melkbroodjes did their magic again.
Het was om 7.00u al onwijs benauwd en mijn watervoorraad ging er snel doorheen. Ik was ZO blij toen ik rond 9.00 een restaurantje tegenkwam, mijn verwachting was namelijk dat er vandaag niets op de route zou liggen.
De super lieve man die mij hijgend en zwetend aan zag komen trakteerde me op een bak ijskoude watermeloen. 🍉 Hemels. Ik kletste wat met hem over zijn leven daar.
Onderweg kwam ik een aantal oude vissersmannetjes tegen op de fiets. Super bruin gezicht, kunstgebit, elke ochtend vroeg aan het vissen. Geweldig!! Halverwege was er nog wat “trail magic” (voor wie six million steps heeft gelezen). Er stond lemon/ginger tea!🍋
Vandaag voelde echt heel heet aan. Ik kan goed tegen de warmte maar zelfs voor mij was dit iets too much. Ik maakte allerlei constructies van handdoeken op mijn hoofd en om m’n lijf en dat werkte best prima om de zon te weren.
Zoals mijn voorspelling was het inderdaad zwaar vandaag. Kilometers lang ploeteren door mul zand is met zware rugzak in de volle zon een mega uitdaging.
Maar: de route was wederom prachtig, het houdt gewoon niet op met fenomenale uitzichten hier!!! Bizar.
Na 17 km kon ik niet meer dus ik gooide m’n tas af, kleedde me om en ging even afkoelen in de zee. Daarna bleef ik nog chillen op het strand en viel ik in slaap.
De laatste kilometers gingen door duingebied en door wat water waar ik moest oversteken met tas en al. 🏞️
Ik vond Carrapateira een schattig stadje. Er is niet heel veel te doen, maar dat heeft juist z’n charme.
Verblijf: Hostel do Mar. Dit is denk ik mijn lievelingshostel. Zo’n fijne plek, op de route, alles relaxed. Fijn dakterras, spelletjes, boekjes, alles is er! De supermarkt ging om 9.00u ‘s ochtends open. Dat was voor mij wat aan de late kant vanwege de warmte, maar omdat ik water nodig had ben ik toch blijven wachten.
Fisherman’s Trail etappe 7: Carrapateira – Vila do Bispo (15,5 km)
Normaal had ik er om 9.00 uur al tussen de 8 en 10 km opzitten, dus het was gek om nu pas te beginnen. Ik merkte vandaag dat mijn lichaam volledig gewend is aan het gewicht van m’n tas.
Al snel was het klimmen en klauteren geblazen. Deze etappe was zeer zeker niet geschikt voor mensen met hoogtevrees. Hij was wel “maar” 15,5 km.
Het ging omhoog, omlaag, langs de afgrond, dwars door kleine verborgen strandjes. Adembenemend weer, werkelijk. De “mist” van het water dat als een dekentje over het dal ligt, de kleuren, de geitenpaadjes, wildkampeerders…
Ik snap echt dat de Fisherman’s trail als een van de mooiste kustroutes ter wereld staat aangeschreven.
Ik was zo onder de indruk dat ik een heel stuk verkeerd liep. Dat waren flink wat onnodige hoogtemeters, oeps.
Wat ik zo mooi vind is dat ik me op deze trail zo veilig voel. Er is niemand die rare dingen zegt. Of roept. Of eng doet. Iedereen glimlacht en zegt vriendelijk gedag. Mensen zijn aardig. Ik ben echt volledig relaxed zonder ook maar een klein beetje angst.
De laatste kilometers begon het eindelijk wat te waaien! De geur van de eucalyptus bomen vergezelde mij.
Zwaar oververhit aangekomen bij mijn huisje (even geen hostel dit keer) gooide ik mezelf onder een koude douche. Daarna gooide ik de was in de machine en ging ik inkopen doen.
Verblijf: Cantinho da Avo. Een heel ouderwets privéhuisje. Omdat het zo warm was, was het in dit huisje eigenlijk niet uit te houden zonder ventilator of airco. Ik ben er neutraal over. Prima verblijf op de route als het niet zo warm is! Er was in dit dorpje verder niets te doen. Er waren wel een Lidl en een Aldi dus ik heb lekker boodschappen gedaan en zelf pasta gekookt in de keuken.
Fisherman’s Trail etappe 8: Vila do Bispo- Sagres (21 km)
Omdat ik vanochtend om 6.00u vertrok, was het nog een beetje donker en zag ik de zon langzaam opkomen. Blijft magisch. Elke keer opnieuw.
Vandaag ben ik het hoekje van Portugal omgegaan! Ik liep via het meest zuidwestelijke punt van Portugal. Kaap Sao Vicente. Daar was op dit vroege uur nog niet zoveel te zien maar ze zouden een wc hebben dus ik waagde de gok en ging voor een kleine omweg. Maar helaas. Closed. Normaal staan er op deze kaap een hoop marktkraampjes en is het er druk.
Gelukkig zag ik na 20 minuten een soort benzinepomp achtige wc. Ik gooide er 1 euro in, maar de deur bleek nog gesloten. Daar ging m’n euro. Inmiddels moest ik toch echt heel nodig maar er zat niets anders op dan nog 10 km doorlopen omdat er niet echt bosjes waren onderweg. Zoals je begrijpt was ik heel snel bij mijn eindbestemming vandaag.
De route was weer prachtig en afwisselend en ik zag zelfs een vos!
Toen ik aankwam in Sagres dumpte ik mijn tas bij het hostel en ging meteen (ok bijna meteen) naar het strand voor een verfrissende duik.
Verblijf: Sagres Sun stay – Surf Camp & Hostel. Dit hostel ligt niet op de route! Het is dan ook niet echt een aanrader als je de Fisherman’s trail loopt. Gelukkig was hier in de buurt wel een Spar supermarkt en was ik met 1,8 km lopen op het strand.
Fisherman’s Trail etappe 9: Sagres – Salema (Budens) (20 km)
Vandaag was de zwaarste etappe. Dat heb ik geweten. Ik vertrok wederom om 6.00 om de hitte voor te zijn, maar om 11.00 was het eigenlijk al niet meer te doen. Maar ik voelde me met genoeg water oké genoeg om ‘m af te maken!
20 kilometers volgens de route, maar ik had gisteren een hostel geboekt dat een beetje (lees 2,5 km) van de route lag, dus het werden er 22,5, oepsie. Mede hierdoor liep ik in de ochtend wel door een luxe villa wijk met allemaal grote roze huizen. 🦄
Het was echt een pittige vandaag, continu omhoog/omlaag. Het waren heel toffe geitenpaadjes. Ik kwam langs de mooiste mini strandjes en de hele route lang werd ik getrakteerd op krekelconcerten (echt niet normaal wat voor geluid die produceren).
Ik probeerde de stops zo kort mogelijk te houden zodat ik op tijd zou arriveren.
Na 22,5 km plofte ik oververhit neer in de schaduw voor een, u raadt het al, pastel de nata, koffie en een koud blikje fris. Niet normaal hoe goed dat smaakt elke keer.
M’n lijf begint inmiddels een klein beetje te protesteren. Wat ik wel snap. Maar er is niks wat een frisse duik niet kan oplossen.
Dus hup naar het strand, tas in het zand (accepteren dat alles onder het zand zit de hele dag is een interessant proces maar het is volledig gelukt) en in sport bh en wandelbroek de zee in.
De uren daarna herhaalde ik de volgende stappen: lezen, insmeren, ogen dicht, zwemmen, opdrogen, insmeren, repeat.
Mijn huisje vandaag is in een ander dorpje (Budens) aangezien er in Salema geen hostels zijn en de hotelprijzen te hoog zijn voor mijn budget. Ik had geen energie om nog 45 min omhoog te lopen in de zon, dus ik regelde een Uber. Dat werkte prima!
Verblijf: Green Diamond Budens. Dit zou ik persoonlijk niet aanraden. Ik had een privékamer met gedeelde badkamer, maar ik vond het huisje niet heel schoon. Eigenlijk ronduit een beetje vies. Dus mijn tip: kies iets anders! In het dorp zit een Intermarché en ik heb heerlijk gegeten bij een familierestaurant: O Tiago. De chicken curry is een aanrader!
Fisherman’s Trail etappe 10: Salema – Luz – Lagos (23 km)
Toen ik vanochtend om 6.00u begon aan mijn laatste etappes (ik heb de 2 laatste aan elkaar geplakt – totaal 23 km) werd ik vergezeld door een reusachtige hond midden op de weg. Hij begon heel hard te blaffen en hij zag er best gevaarlijk uit. Het was nog een beetje schemerig dus mijn eerste reactie was: oeps. Maar al snel bleek dat hij eigenlijk een heel grote knuffelbeer was.
Vandaag was het zowaar: BEWOLKT! Hoe dan. Toen ik in alle vroegte door Burgau liep verscheen er ineens een oud mannetje zonder tanden. Ik was een beetje in gedachten verzonken dus in eerste instantie schrok ik. Maar toen ik zijn pretogen zag dacht ik: ah, de kust is veilig. Hij lachte en brabbelde vanalles in het Portugees. Daarna gaf hij me een hand en een klopje op mijn schouder. Zo van: succes meid. Was mooi.
Ik was om 9.15 al in Luz, dus daar dronk ik een bakkie koffie aan het strand.
De laatste kilometers richting Lagos gingen over een verhard vlonderpad, ik zigzagde door massa’s toeristen op slippers die mijn tas en mij aankeken met heel grote ogen.
Eenmaal op de boulevard van Lagos werd ik een beetje emotioneel. Het drong tot me door wat ik eigenlijk gedaan had… ruim 200 km gelopen in m’n eentje.
De etappe eindigt officieel bij het treinstation van Lagos, dus daar moest en daar zou ik naartoe lopen! Lagos is vergeleken bij alle andere dorpjes ontzettend druk en toeristisch, dat was weer even wennen.
Het was echt een geweldige ervaring die ik nooit maar dan ook nooit nooit nooit zal vergeten.
Verblijf: Olive Hostel Lagos. Absolute aanrader. De host(s) van dit hostel zijn onwijs lief en het voelt als thuiskomen. Beneden een mooie tuin om te zitten, zo ook een fijn dakterras. Uiteraard zijn in Lagos voldoende supermarktjes om inkopen te doen.
Vanuit Lagos nam ik de bus naar Faro Airport. Geboekt via de Omio app.
Tips:
- Pak zo min mogelijk in, vooral in het begin van de trail zijn er vaak wasmachines
- Neem zelf een flesje wasmiddel mee
- Check van te voren altijd even of er een supermarkt in het dorp is i.v.m. snacks/ontbijt. Zeker als je zo vroeg vertrekt is er nog niet altijd iets open.
- Ik was heel blij met mijn wandelstokken
- Als je veel last hebt van hoogtevrees zou ik deze trail niet aanraden
- Ik zou de volgende keer in de lente gaan in plaats van de zomer i.v.m. de warmte
- Ik zou ook een rustdag overwegen
- Ik boekte al mijn accommodaties vooraf
Ik zou deze trail zeker aanraden, ook (misschien juist!) als je alleen bent en op zoek bent naar een laagdrempelig avontuur. De route staat vrijwel altijd perfect aangegeven, en anders staan alle etappes op Komoot. Gedurende de trail kom je vaak dezelfde mensen tegen. Het eerste stuk was veruit het populairst onder de wandelaars. De dorpjes daar zijn ook echt ingericht op wandelaars, te zien aan de hoeveelheid wasmachines in de hostels. Je kunt ook een paar etappes van de trail lopen, in dat geval zou ik dat rondom Odeceixe plannen.
